Μα εγω.. Δινω μια ζωη να σε ξαναφιλισω.. Καθε αρχη μοιαζει βουνο.. Πως ειναι δυνατο να μενει τοσο δυνατη η αγαπη μου για σενα.. Οταν στην ουσια δεν υπαρχει κατι να την κρατα ζωντανη.. Πως ειναι δυνατο να σε νοιαζομαι ακομα... Σε σενα ανηκει καθε σιωπη μου... Καθε δακρυ μου... Σε εσενα ανηκει και το χαμογελο μου.. Θελω να εισαι καλα.. Το εχω αναγκη.. Να ξερω οτι τουλαχιστο ο ενας απο τους δυο χαμογελα.. Σε νιωθω ακομα τις μερες που δεν εισαι.. Καθομαι για ωρες πανω απο το τηλεφωνο.. Περιμενω να με παρεις.. Ομως εχεις απο καιρο διαλεξει να μην το κανεις.. Αλλα εγω ειμαι εδω.. Σ'αγαπαω... Ενα κομματι του εαυτου μου σε θελει πισω.. Αλλα η λογικη δε με αφηνει να στο φωναξω να σε διεκδικισω.. Αν γυρνουσα το χρονο πισω.. Θα σ'αγαπουσα το ιδιο και περισοτερο.. Θα ζουσα τη καθε στιγμη.. Ακομα και αν στο τελος ηξερα οτι θα με πληγωνες τοσο... Ειναι κατι πληγες που μενουν κολλημενες πανω σου ολη σου τη ζωη... Ειναι αυτες που σε εχουν ωριμασει.. Σε εχουν αλλαξει... Εχεις δει μαζι τους τον κοσμο με αλλο ματι.. Θα τις εχω παντα μεσα μου.. Γιατι μεσα απο αυτες εχω μαθει να αντεχω και στα δυσκολα.. Εχω καταλαβει οτι μπορεις να αγαπας και απο μακρια... Καποια μερα θα σε ξεχασω.... Θα σε μισησω..
Μεχρι να ερθει ομως αυτη η μερα να μου προσεχεις..
